Mijn verhaal, over hoe het zo gekomen is.

Van jongs af aan trok ik naar paarden. Eindelijk mocht ik gaan pony rijden! Ik was toen 5 jaar oud en wist zeker dat dat het was wat ik wilde. Toen ik uiteindelijk mijn eigen, groene, jonge pony kreeg, ik was toen 11 jaar, kwam mijn hele jonge leven in het teken te staan van paarden.

Mijn ouders zijn geen paardenmensen, anders hadden ze zeker niet gekozen voor Furie, de jonge welsh pony, maar voor een beleerd minder vurig beest. De deal was dat ik alles zelf moest doen, waar ik uiteraard mee akkoord ging. Ik wilde niets liever!

Furie, of Fuur, is een heel belangrijke leermeester geweest. Hij was wild en onstuimig en vereiste de nodige horsemanship vaardigheden… Ons pad samen was er een van vallen en opstaan. Ik leerde over geduld, vastberadenheid en volhouden, en over zachtheid en empathie. Een pad dat in het begin -letterlijk!- bedekt werd door bloed zweet en tranen.

Na een onstuimig begin kwamen onze wegen samen en werd Fuur een ontzettend leuke pony. Hij deed alles voor me en we vertrouwden en begrepen elkaar. Ik reed meestal buiten, later vaak zonder zadel en met alleen een halstertje of touwtje als hoofdstel. Dat werd opgemerkt door de plaatselijke manegehoudster en zij vroeg me om op een van hun ponies te komen rijden. Zo kwam Jeanet op mijn pad. Op Jeanet kon niemand rijden, en zo bleek later, ze liet zich door niemand meer pakken zodra ze in de wei stond. Project Jeanet was begonnen.
Project Jeanet slaagde. In plaats van naar de slager werd Jeanet een een hele leuke rijpony en ging ze naar een nieuwe eigenaar die ontzettend blij met haar was!
Toen bleek dat ik dus lastige paarden kon kalmeren en motiveren om samen te gaan werken, volgde een hele stoet van paarden die iets niet meer wilden.
Ik was bijna dag en nacht op de manege te vinden. Ik begon met lesgeven en kon komen werken bij de manege, en naar Deurne, maar zat nog gewoon op school…

En dan gaan we verhuizen… Drama.
Maar ook op deze nieuwe plek lijken de ponies en later ook de paarden als vanzelf mijn pad te kruisen. Binnen korte tijd ben ik weer volop bezig met paarden.
Zo kwam ik ook bij Lamoriste, de moeder van mijn latere paard Samandy. Ze was een hele goede fokmerrie maar zo onhandelbaar dat men overwoog haar weg te doen.

Ze was agressief, en viel je echt aan als je haar stal in kwam. Project Lamoriste was geboren. Ik ging met haar aan de slag. Het duurde even, maar in plaats van eufemistisch gezegd “weg doen”, kon ze goed worden verkocht.

Haar dochter Samandy was trouwens ook geen doetje. Ik kreeg haar op 2 jarige leeftijd, leidde haar op en reed later samengestelde wedstrijden met haar.

Van al die verschillende paarden, jong en onbedorven en ouder met problemen, leerde ik al heel jong mijn eigen authentieke manier van omgaan met paarden. Voor mij was dat heel vanzelfsprekend, pas veel later ontdekte ik de waarde hiervan!

Door “in de paarden”

Rondom mijn eindexamenjaar middelbare school volgde ik de toenmalige KNHS instructeuropleiding (tegenwoordig Orun instructeur). Ik slaagde voorzien van de kernachtige opmerking “Alle paarden gingen beter lopen” en een cijferlijst die ik nooit meer heb geëvenaard. Na afloop drukte de examinator mijn moeder op het hart dat ik zeker door moest gaan in de paarden! Ik moest maar komen werken bij de training van de jonge hengsten.

Ik besloot anders. Eerst maar eens studeren.
Dit werd een rustigere periode wat paarden betreft. In Leiden studeerde ik informatica gecombineerd met medische basisvakken en in Delft promoveerde ik op kennismodelllen en ging daarna werken in een ICT research en consultancy bedrijf.

Enkele jaren later startte ik samen met mijn partner een eigen ICT-bedrijf: WizWise Technology. Binnen WizWise adviseerde ik bedrijven over web- en kennistechnologie, deed internationaal contract research en gaf post-academische opleidingen.

Na weer een verhuizing ga ik het rustiger aan doen in Wizwise en trek ik weer meer naar buiten en er kwam een hond, een border collie. Van het een komt het ander en ik word herder van Schaapskudde Eerde en doe jaren natuurbegrazingsprojecten.

Dan luidt een rugblessure een nieuwe periode in: niet meer zo veel schapen! Tijd voor verandering en van de ene op de andere dag wist ik het weer: paarden!

Terug naar START

In Portugal koop ik Gaipo, een jonge lusitano hengst die ik klassiek ga opleiden. Verder staat working equtation op het programa. Te paard werken met vee, met een paard met “stocksense”, samen met mijn border collies met “sheepsense”. Een leuke nieuwe uitdaging.

In mijn leven koos ik destijds voor een studie in plaats van “trainen van de jonge hengsten” mede omdat mijn ideeen over aanpak een trainingsmethoden niet altijd aansloten bij het gangbare. Ik nam te veel tijd en was te zacht. Dat kon misschien -als laatste redmiddel- bij probleempaarden, maar leek niet haalbaar in reguliere trainingstallen.
Pas later leerde ik over de klassieke meesters en hun trainingsmethoden en kwam tot de verrassende ontdekking dat mij ideeen daar perfect bij aansluiten! Ik bestudeerde alles wat ik te pakken kon krijgen over de klassieke meesters en over klassieke trainingsprincipes.
Als extra onderbouwing volgde ik een opleidingsjaar tot instructeur klassieke dressuur aan de LAKB. Mijn eigen opleiding zal nooit stoppen en met Gaipo train ik momenteel bij (Portugese) trainers klassieke dressuur en working equitation.

Fuurenzo en Biodressuur

Werkend vanuit klassieke principes kan ik me zonder reserves in paardentraining en ruiterinstructie storten. Vanuit mijn achtergrond kijk ik nu ook met een medisch/technische blik naar training, wat me bij de biomechanica bracht.
Met deze ingredienten steef ik ernaar om echt “horsemanship” over te brengen.
Ik zet mijn kennis en kunde in om jou en je paard hiernaar te begeleiden.
Het pad dat we volgen is een zoektocht naar kalmerend, authentiek leiderschap en klassiek paarden trainen, waarbij ik kennis van de biomechanica van ruiter en paard inzichtelijk en toepasbaar maak.

De cirkel is rond. Na een omzwerving via wetenschap, ICT en honden & schapen kom ik weer terug bij mijn ware passie, de dominante drijfveer in mijn leven.

“It is rare to see a rider who is truly passionate about the horse and its training, taking a profound interest in dressage with self-abnegation, and making this extraordinarily subtle work one of the most dominant motivations of his life.”
– Nuno Olivera